Democratie is lastig

Democratie is als machthebber een verschrikkelijk iets. Niet alleen moet je net doen of het volk iets te kiezen heeft wat overigens makkelijk op te lossen is met wat ouderwetse fraude, nee, democratie is vooral vervelend omdat de zogenaamde oppositie denkt zich met zaken te bemoeien die hen niet aangaan. Voor je het weet krijgen ze een grote mond en gaan ze over zaken praten waar ze geen verstand van hebben en waar ze zich niet mee dienen te bemoeien. Overigens is het niet alleen de oppositie die voor opgetrokken wenkbrauwen zorgt, even zozeer zijn het de kritische buitenlandse politici en de onafhankelijke media. Als rechtgeaard (dictator ) democratisch gekozen leider van het land heb je dan een aantal opties. Je kunt criticasters uit het buitenland bewerken met een giftig goedje, verraders uit eigen kring opzadelen met nucleaire restproducten, journalisten geheel gratis voorzien van lood, zorgen voor een toename van ‘tragische’ ongelukken van klokkenluiders die ‘toevallig’ van een balkon vielen, zorgen dat de statistieken voor zelfmoord onder kritische figuren drastisch omhoogschiet of mensen die het beleid niet begrijpen geheel gratis kennis laten maken met de uitstekende Russische gezondheidszorg. Nadeel van deze methoden zijn dat ze voor nogal wat opspraak zorgen bij de klanten van het gas en olie die graag koketteren met mensenrechten.

De meest creatieve en veilige variant is echter zorgen dat een kritisch tegengeluid zichzelf onmogelijk maakt middels een schandaal. Immers een schandaal zorgt voor landelijke verontwaardiging en complete media coverage. Bovendien kun je als (Tsaar) president ook nog lachen om de onbeholpen reacties van het slachtoffer om de boel te downplayen of te bagatelliseren, waardoor hij zich eigenlijk nog dieper in de nesten werkt. Het belangrijkste is echter dat de spreker erna totaal niet meer geloofwaardig overkomt en het betreffende schandaal altijd aan hem zal blijven kleven. Kritisch tegengeluid effectief uitgeschakeld, missie volbracht. Groot pluspunt is tevens dat (de sukkels die al de grondstoffen voor een veel te hoge prijs kopen) vrienden in het westen geen argwaan krijgen. De te volgen methode dus.

Wat zijn de ingrediënten voor een succesvolle cocktail om een wat al te mondige opponent zichzelf blijven onmogelijk te maken? Men neme een vrouwelijk persoon uit de Russische federatie of een van de wingewesten, te weten Ukraïne of Wit Rusland. Voorwaarde is wel dat er enige esthetische waarde moet vallen te bespeuren, de persoon in kwestie moet beschikken over benen van minstens het equivalent van de Eiffeltoren (aan beide zijden dus) en de vrouwspersoon moet niet al te strikt zijn in huwelijkse trouw. Als aan al die voorwaarden zijn voldaan is het tijd voor de uitrusting van (KGB) FSB werkneemster. In het handtasje (uiteraard van een Franse lederboer) zitten onder andere Boliviaans marcheerpoeder, Afghaanse tabak en Hollandsche feestpillen. Verdere uitrusting bestaat uit een oogverblinde oogopslag, zwoele stem en een jurkje dat net iets te wensen overlaat.

Vervolgens is het gewoon een kwestie om als bezorgd journalist of interviewer een afspraak te maken met de vijand van de staat in kwestie. Doe begrijpend, meelevend inlevend en emotioneel. Vergeet niet om na het interview een vervolgafspraak te maken in een FSB safehouse jouw eigen appartement, volgehangen met highres camera’s. De vervolgafspraak is uiteraard niet om de politieke implicaties van het volgende wetsontwerp te bespreken maar om een poging te wagen de horizontale tango te perfectioneren, eventueel geholpen met wat Colombiaans suiker. Zorg er vervolgens voor dat de video’s ‘per ongeluk’ op internet komen en weer een probleem opgelost.

Overigens probeert ondergetekende ook zulks een maatschappijkritisch interview te regelen, door het Kremlin te irriteren. Helaas tot op heden zonder succes.