Gezien op de boulevard van Yalta.
Onderaan het standbeeld van Lenin, dat er nog steeds staat vormt zich een steeds grotere groep mensen. Als ik dichterbij kom blijkt het te gaan om een soort wedstrijd, of vertoning te zijn van gewichtheffen. Er zijn zo’n 15 gewichtheffers variërend van absolute zwaargewichten tot jochies van 16 en zelfs een meisje. Uit de speakers, die overigens niet al te best waren schalt stoere muziek en de gewichtheffers worden voorgesteld. Belangrijk vooral is uit welke stad ze komen. Er klinkt (natuurlijk) extra applaus voor de lokale gewichtheffers en de Russische vakantiegangers klappen extra hard voor de enige Rus in het gezelschap (overigens getooid in een ouderwets CCCP shirt). Al met al is het een surreële aanblik. Op de achtergrond de groen bedekte bergen van de Krim, Duitse rockmuziek uit de speakers, 3 magere politieagentjes om de menigte in ‘bedwang’ te houden, 15 in opperste concentratie verkerende atleten en tenslotte Lenin die boven iedereen uittorent en streng doch goedkeurend over de menigte heen kijkt. Waarschijnlijk is hij ook wel tevreden bij zoveel machtsvertoon van de verre nazaten van de revolutie.
Dan begint het eigenlijke gewichtheffen. Het meisje mag eerst en tilt 90 kg omhoog (overigens niet boven het hoofd maar tot de middel). De commentator probeert vooral de mannen in het publiek tot extra applaus te verleiden en een wat oudere vrouw uit het publiek staat uitzinnig van vreugde te springen bij deze overwinning van het vrouwelijke geslacht op 90kg staal. Dan komen de, zeg maar, junioren die toch wel tussen de 150kg en 200kg omhoog tillen. Daarna komen de echte cracks die allemaal rond de 300kg omhoog tillen. Zwaar gespierd, niet bijster intelligent kijkend, de meeste voorzien van sovjetkapsel, en allen getooid in strak gewichtheffersbroekje. Voordat de daadwerkelijke prestatie geleverd wordt volgen er eerst nog een aantal rituelen uit bijgeloof, geloog, gewoonte of door toeval, variërend van omhoog kijken en een kruis slaan tot volgens een vast patroon de voeten neerzetten en de handen om de staaf heenslaan. Zodra de mannen het gewicht opheffen rollen ze de ogen weg en trekken ze een bijzonder intrigerende grimas die er ongeveer uitziet als een combinatie van iemand die te lang z’n adem inhoud en een tomaat die op knappen staat.
Zelfs als je van mening bent dat gewichtheffen gewoon dom een dingetje optillen is wordt je toch meegevoerd in het enthousiasme van het publiek. Vooral de vrouwen worden bij (sommige) atleten uitzinnig van vreugde en staan te gillen en joelen bij elke prestatie van formaat. De meeste mannen in het publiek kijken met een blik van afgunst, jaloezie en bewondering afwisselend naar de mannen en hun eigen spieren en zorgen er vooral voor dat ze niet te veel opvallen.
Als de eigenlijke wedstrijd is afgelopen met een opgetild gewicht van 335 kilo mogen de dapperen uit het publiek het ook een keertje proberen, te beginnen bij 75 kilo. De echte showoffs tillen het gewicht gelijk boven het hoofd en tillen dat 4 keer achter elkaar omhoog om te laten zien aan hun vriendin dat ze echt niet onderdoen voor de ‘echte’ gewichtheffers. Zeer genereus is door de sponsor voor iedereen die het gewicht optilt en pak sinaasappelsap beschikbaar gesteld. Voorwaarde is volgens mij wel geweest dat de naam van de sponsor elke keer genoemd werd als er een pak weggeven werd, dat is ongeveer 38 keer. De jongens uit het publiek die willen gewichtheffen vormen ook weer een prachtige mix van lokale sportschooljongens, magere hippies op slippers en dronken huisvaders met buikje die dat gewichtje wel even zullen optillen.
Als de show is afgelopen worden de gewichtheffers door de lokale TV geïnterviewd koopt het mannelijke deel van het publiek een biertje en blijven de vrouwen smachtend wachten op aandacht van de helden. Ik meen zelfs te zien dat er een flauw glimlachje op de tronie van Lenin zichtbaar is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten